1.
Cand'has a
legger custos
muttos, su
campusantu
hat haer sos
ossos meos accollidu.
Cun sos chizos infustos
de amaru piantu, ,
dés juliar'a mie. Addoloridu
dés frittire
sa testa
istanca, in
custa pagina funesta.
2.
Cand'has a
legger su flebile cantu
ch'iscrio in
custas oras de anneu,
istillas de
piantu
b'has a
versare subra, o frade meu.
3.
In cuss'ora
de dolu e iscunfortu,
leggende sos
lamentos d'un'afflittu,
dés pensar'a su mortu
frade c'hat
custas paginas iscrittu.
4.
Sunt paginas
funestas e delirios
chi a tie
cunsacro cun affannos,
pro ch'iscas
sos martirios
chi m'hant
bocchid'in sos teneros annos.
5.
Iscri'a
lettu, cun manu tremante,
ca su
cor'est gravad' 'e tantos luctos,
prite pens'a
s'istante
in su
cal'has a legger custos muttos.
6.
Haia
decretati' 'e non lassare
custu cantu ch'a test de iscunfortu,
pro non ti
rinnovare
sa memoria
mia pustis mortu.
7.
Ma una ogh'
'e misteru nàt a mie:
«Prite suffris gasi' e restas mudu,
o moribundu?
Iscrie
a chie
restat un'ultimu saludu».
8.
Su saludu
chi tristu enit a tie
t'addolorat,
però dés cumpatire,
ca dolet
piùs a mie
dendelu che
a ti'a lu rizire.
9.
T'ammentas, caru frade, cantu forte,
allegr'e
sanu fia in pizzinnia?
Odiende sa
morte,
de solas
isperanzias vivia.
10.
Oe
cuss'allegria s'est partila,
annientand'est
cuddu coro forte:
manchendem'est
sa vida,
pro cunfortu
giamende so sa morte.
11.
T'ammentas,
caru frade, sos jucundos
sorrisos
amorosos, senza pena?
Cuddos pilos
biundos
chi
m'abbasciaiant a sa nazarena?
12.
Zessados sos
incantos risulanos,
oscurad'est
s'allegra fantasia.
Como sunt
pilos canos
chi coronant
s'istanca fronte mia.
13.
Como mi
mancat s'antig'ardimentu
cuddu ch'a
pizzinneddu possidia,
e
sent'un'isgumentu
ch'annunziat
sa trista fine mia.
14.
Tue non 1'ischis,
no: so moribundu,
s'alen'est
cuminzend'a mi mancare;
forzis lasso
su mundu
senza mancu
ti poder saludare.
15.
Bae muttu,
fatale documentu
chi vives
mentr'and'eo in sepoltura,
ischelzu de su bentu,
e annunzia
sa mia disaura.
16.
In sa
gentile patria natia,
cun boghes de tristur'e de anneu,
racconta
s'agonia
chi lenta
t'hat creadu, o muttu feu.
17.
Si calencunu
si mustrat surpresu
e sa novella
li paret istrana,
nara chi has
intesu
de s'agonia
mia sa campana.
18.
Ecco, già de
sos sensos nde so fora,
cust'est s'ultimu bas' 'e frade tou:
addio, si
viv'ancora,
frade, t'happ'a iscrier dae nou.