I.
Cale
viol'amabil'e gentile,
chi, priva
de profumos, non fiorit,
gai, stes'in
su lett'e in s'abrile
de sa vida,
una fiza mia morit.
Est pallid'e fattu fattu sa febbrile
manu mi tendet, ma non mi favorit
d'unu sorrisu, ca sa parca vile
de tenebras sa cara li colorit.
In s'ultimu
sarragh'e s'agonia
l'intendo
murmurare : «Mamma, faghe
coraggiu, a
tantu dalu sias forte».
Ma no ischit
però ch'in domo mia
b'est, messende sa vid'e sa paghe,
sa falch'inesorabil'e
sa morte.
II.
O fiza,
prite moris in s'istante
in su cale
unu lizu de amore
si presentat
a tie supplicante
a ti pedir'unu
risu, unu fiore?
Non molzas,
torra bell'inebriante
in vid'a
canzellare su dolore
dae su coro
chi t'amat : sa brillante
trista
falche, respinghe cun orrore.
A sos
dulches profumos de sa vida
torra, non
ti cumbincana sas graves
penas chi
t'hant sos risos consumidu.
Ma donosa,
ridente e fiorida,
rend'a su lizu tou sas suaves
isperanzas
d'amore c'hat perdidu.
III.
1.
Frobide su
piantu,
zesset ajò
su tediu
chi mi
zircundat cun bois in su lettu.
Solu su campusantu
est s'unicu rimediu
pro calmare
su fogu ch'in su pettu
lentu m'est consuminde,
como chi
amore vida m'est pedinde.
2.
In su libr'e
sa vida
iscrittu dae
ora,
b'hat una
man'a caratteres mannos:
dés morrer
consumida
senza
toccar'ancora
sa
vird'edad'e sos degheott'annos.
Sa trista
profezia
s'avverat;
prestu ti lasso, mamma mia.
3.
Cussa
candel'ardente
mamma,
prit'est chi 1'hasa
post'in pees
a sa Virgine Maria?
L'has
post'inutilmente,
deo ti
lasso, crasa,
consumada sa
chera ; s'agonia
sonat pro sa
consunta
fiza, chi
dae corno ides defunta.
4.
Fra brev'eo
m'assento
morta da
custa domo,
dulche nid'e
sa mia pizzinnia,
e su lassare
sento
a tie sola,
como
chi de me
nd'has bisonzu, mamma mia.
Est custu
pensamentu
chi mi
creschet in coro su turmentu.
5.
Prim'e mi
seppellire
tue
mamm'amurosa,
ti pregh'e
chelz'in cust'una promissa :
ponemi su
bestire
biancu de
isposa ;
gai poto
cumparrer in sa missa,
non de s'affidu meu
in terra, ma
in chel'ispos'a Deu.
6.
Pustis
morta, espiare
cheria sos
amaros
suspiros de
coro tou, mamma mia;
cando m'has
a giamare
cun sos lumenes caros
chi mi dàs
com'in s'ultim'agonia,
zeltu chi si
dét frangher
s'esistenzia
tua in su piangher.
7.
E tue,
giovanu pallidu
e bellu, cun
affettu
tenes cura de me, a cale prou?
Non bides? S'isquallidu
iscrittu
ch'happ'in pettu,
narat: custu
fiore no es tou.
S'anim'hat già ispaltu
su olu, su corpus mort'ips'est in altu.
8.
It'importat
piangher?
Si mi amas dammilu
cust'ultimu
cunfortu : sias forte.
Forzis podes
annangher
custu debile
filu
truncadu dae
sa falche dé sa morte?
Ajò coraggiu
faghe,
cunzedimi
chi ridente molza in paghe.
9.
Promittimi
chi vives,
olvida
s'isfortuna
chi como sos
sorrisos ti cuntrastat.
Non chelzo
chi ti prives
de amare
ater'una
femin'istim'a
me tantu mi bastat
chi calchi
ort'a fura
preghes
pagh'a sa mia sepoltura.
10.
E cando
t'est cunzessu
non
t'ismentighes mai
chi cun deo
perdid'has un'isposa;
visita su
zipressu
ue riposo,
gai
mi rendes
dulches sognos in sa losa.
In cussa
tumba mia
rezit'una
secret'avemaria.
11.
Sa manifide
d'oro
chi m'has
dad'in sa losa
non la
sutterro, no, la torr'a tie.
E ti prego,
t'imploro,
a
un'atter'isposa la dàs comente dada 1'has a mie.
Dabil'e am'a ipsa,
ses isoltu dae me d'ogni promissa.
12.
Como, caru
fiore,
cust'ultímu
disizu
isculta, ca
nd'has haer ingranzeu;
si de
un'ater'amore
has haer
calchi fizu,
battizzalu
cun su tristu lumen meu,
gai chi
calchi orta
ti suvvenis
de me povera morta.
IV.
Mentre sa moribunda
est faeddende
grav'a a sos
coros, de cussa manera,
una ezza
pili cana, pianghende
nàt a sa
sufferente fiza: «Ispera».
Sa moribunda
rispundet : «Intende,
mamma, ite
cos'est custa bufera
ch'intendo
muílare? Est pioende
e tristos
lampos sulcana s'aéra».
Ite
nott'infernale! In s'apposentu
sa disaura
bi regnat sovrana:
solenne
intendo una pregadoria.
E in sos
tristos muìlos de su bentu
s'intendet
lamentos'una campana
c'annunziat
d'una rosa s'agonia.