Donosu
rosignolu,
non cantes
sutta sa finestra mia,
lassami
istare solu
uru momentu
ca benit s'istria;
custu est logu de dolu,
de iscunfortu e de malinconia,
custu est logu de pena
indigna 'e
s'amorosa cantilena.
Passadas sun sas dies
chi mi
ponias su coro in regiru,
tue cantas e
ries
e tenes pro
risposta unu sospiru.
Bentos
frittos e nies
m'hana leadu de vida su respiru.
Su canticu suave
suspende unu momentu, s'ora est grave.